Ik wil al langer iets schrijven over het Vtm-programma 'My Name Is...', maar ik wist nooit over welke bepaalde ergernis ik wou roddelen. Ik had immers keuze genoeg: de houterige presentatie, de slechte kandidaten of de verkeerde beslissingen van de 'vakjury'. Uiteindelijk heb ik nog voor iets anders gekozen. Laten we het even hebben over die blonde van K3, nee nee niet Josje, maar die Kathleen.
Kathleentje lijkt me een aangenaam mevrouwtje, ze is net in het huwelijksbootje gestapt, is zwanger, werkt aan een solo-carrière en leeft vredevol samen met haar dieren op haar eigen boederij. Hoe leuk toch! Maar Kathleen, als bij wijze van spreken je nieuwjaarsbrief aflezen op de nationale televisie, dat moet nu ook weer niet.
Met die nieuwjaarsbrief bedoel ik de manier waarop Kathleen omgaat met de kinderen die auditie doen. Ok, het zijn en blijven kinderen maar daarom moet je ze nog niet zo overpamperen dat zelfs valse noten overkomen als een blijde boodschap. Daar hebben die ukjes tenslotte ook niets aan. Het is echt storend, die manier van spreken. Heeft ze tijdens haar jaren bij K3 ook altijd zo gesproken? Oh god, ik denk van wel! Ook de veel te brede glimlach en de puppyoogjes had Kathleen beter bewaard voor haar kippen en konijnen op de boerderij. Het is zo gemaakt.
Dus Kathleen, volgende week zien we de grote finale van 'My Name Is', weliswaar onterecht zonder de vertolkers van Shirley Bassey en Cher, laat ons hopen dat je je nieuwjaarsbrief thuis hebt gelaten. Jacky Lafon will bless you ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten